Arıyorum.
Buluyorum seni, beyaz bir papatyada
Nisan yağmurlarında ıslanmış, şaşkın
Bakıyorum.
Görüyorum seni, yeşil bir alevde
Bahar topraklarında örtünmüş, sakin
Dinliyorum.
Duyuyorum seni, ahenkli bir şarkıda
Kuş seslerinde gizlenmiş, huzurlu
Dokunuyorum.
Hissediyorum seni, çatlamış bir gövdede
Ağaç kabuklarında sarılmış, sadık
Taklit edelim baharı
Bulalım bir papatyada,
şaşkın.
Görelim bir alevde,
sakin.
Duyalım bir şarkıda,
huzurlu.
Hissedelim bir gövdede,
sadık.
Ezgi DERİNBAY
Hüzünle süslenmiş kelimelerim,
Bir gözü kapanmış gecede
Ağır ağır ilerleyerek dudak kenarıma
Nemini bir yumruk gibi bırakıp boğazıma
Kimsesizliğinde bir odanın
Kilitli kapısının ardında
Savrulup gitti tek gözünde saklanmış karanlığıma
-Aksini düşünemezdin zaten.
-Neden?
-Kilitli olmayınca kapılar,
Doğrulup salınamaz çünkü yaşlar gözlerinden
-Doğru dedin,
Mesela pencerenin ardından bir gün
Sokak lambasını seyrederken ben
Orada olan ve olmayan herkes
Varolmuş veya
Bakmıştır değil mi bir kez olsun gökyüzüne
Yıldızlar hala yerinde elbet
Ama o gözlerin rengi ne?
Kar yağıyormuş o gün bilmiyordum ben
Sokak lambasının aydınlığından çarptı taneler gözüme
Seçemedim kelimeleri o gün
Dizemedim işte bir türlü
Oturup ağladım...
Saatlerce belki
En son artık yaşları kilitlediğimde gözbebeklerime
Sönmüştü lamba
Beyaz bir mevsimdi dışarısı
Her şey net ve beyazdı,
Duyabildilerimse yalnızca havuç burunlu adamların şarkısı
Kışı en çok onlar severmiş,
O gün çıkmadım ama bilirim
Epey soğuktu
Lakin güneş çok bekletmez
Bir iki hafta ya var ya yok
Pencere çiçeklerinin yüzüne güler
Onlar doğrulup açmaya hazırlanınca çiçeklerini
Havuç burunlu adamların yarı yarıya bedeninden kalan
Sökülmüş düğmeler,
Bahçeler de görülmeye başlamış çimenler
Kaldırım taşlarının üzerine düşmüş çamurdan bir keder.
Kirpiklerim nemlendi yine,
Pencerenin ardından tanık olunca ömrüne,
Kardan adamların ölümü ne kadar hüzünlüymüş meğer.
Gömüldü cesetleri yeşil rengin altına
Kuşlar geliyordu peyder pey ağlamaya,
En çok onlar ağladılar...
Kimin aklına gelirdi değil mi?
Sen bilir miydin mesela?
Kardan adamları ne çok severmiş kuşlar.
İzi silindi sonra hüznün
Kurudu yerdeki ve gökteki nem,
Ve gözlerdeki tabi.
Hatırlar mısın büyük ağaçlar vardı orada
Şiirleri de vardır muhakkak,
Sen demiştin ya bana
Ağaçlar en büyük şairlerdir diye.
Oysa düşündüm ben, şair değil şiirdir onlar
Ya kabuklarında taşırlar bıçak kesiğini
Ya da defter yaprağında mürekkebin izini.
O gün koşup onlardan birine sarıldım
Sert bir rüzgar esti,
Üşüdüm sanmış olacak ki
Yapraklarını üzerime serdi.
Boğuldum bir an nefes alamadım
Hani şefkatle öldürür gibiydi.
Öylesine sıktı ki beni
Kurtulup koşarken uzaklara
Dönüp baktım bir an ardıma
Gövdesinde kalmıştı izim
Koştum günlerce, ve takılıp bir dala savruldum yere
Güneş bir gece vakti uyandı gürültüme
Canım yanmadı, ama kanıyordu dizim
Önemsemedim
Doğrulup dizimden sızan kana gülümsedim
Ağlamamı bekliyor olacak ki
Gülümseyişimin şaşkınlığıyla kan duruldu,
Aynı şaşkınlıkla belki, içimdeki çocuk
O sızan kanda boğuldu.
Masumiyet evet, ama acımasızlık da sanki biraz kayboldu.
İşte o gün dokununca gözlerime fark ettim
Kirpiklerim kupkuruydu.
Galiba çocukluğumla birlikte o gün
Gözyaşlarım da kilitli kapıların ardına savruldu...
Orçun Fırat UYGUROĞLU
Gökten inen her bir yağmur tanesinde gizli sana olan hislerim,
Herkesin gördüğü, kimselerin bilmediği, ardı arkası kesilmeyen hislerim.Sana olan aşkımı anlatmaya geldim son kez
Bir şiir olma kaygısından uzakta
Seni sevmek, en sevdiğim şarkının
En mutsuz anımda radyoda çalmasıydı
Ben seni gökkusağında ki bordo renk kadar sevdim
Bordo en sevdiğim renk deseydin
Gidip gökkuşağına eklerdim
Gökyüzüne dikilen fidanlar gibiydin
Karın altında kalan kardelen çiçekleri gibi
Senin aşkın yağmur duasını yağmurun altında etmekti
Geceleri güneş gözlüğü takmaktı
Seni sevdiğimin şahidi, ramazanda davula vurulan tokmaktı
En sevdiğin yemeği aç açına tatmaktı
Seni sevdiğimin şahidi, söylenecek çok fazla söz varken
Susmaktı
Rüyalarımdı, yağan yağmurdu, parlayan güneşti
Sana olan aşkım uyanıkken rüya görmekti
Ölmeyen adamı toprağa gömmekti
Hayalinle konuşurken saatlerce
Başkaları tarafından ters giydirilen gömlekti
Kışın dondurma yemekti
Ama en önemlisi
Sana olan aşkım
Simitlere martı atmaktı
Yok,
Hayır
Martılara...
Adalara arabayla gitmekti
Kolunda saat dururken
Cebinden telefonu çıkarıp saate bakmaktı
O zamanla anlamadım
Ama şimdi çok iyi anlıyorum
Sana olan aşkım, şiirlerime konu aramamdandı
Yaşadığım senaryoya anlam kazandırmamdandı
Ama benim bir konuya ihtiyacım yoktu
Ne bir şairdim, ne de bir senarist
Yokluğunun adını Özlem koydum
Senin adını ise pembe yanaklı bir peri...
Orçun Fırat UYGUROĞLU
Özlemini anlatsam hasretin alevlerine, kül olana kadar yanar tüm dağlar
Uzun gecelerin sonunda, sen gözlerini açtığında gün doğar.
Kalemim kırılsa, içinden sızan mürekkep adına şiirler yazar.
Heceye anlatsam güzelliğini; destan olur sayfalarından taşar
Sitem etsem aklımdan çıkmayışına; 4 mevsim, 365 gün bir olup seni anar.
Adını fısıldar her sabah seher yeli
Yokluğunla sınanacak olursa fırtınalar eser
Çekilir gökyüzünün ardına gecenin perileri
Bakışlarının değdiği kadar aydınlıktır her yer
Kelimeler kendi rızaları ile bir araya gelebilseydi eğer
Olurdu tüm cümleler adının esiri
Sen yokken yazılmış şiirler bile
İleri görüşlü eski şairlerin eseri
Tüm yağmur damlaları senin saçına dokunabilmek için yarışırken
Toprağa düşen damlanın hüznüydü kaderi
Dikeniyle yaralanan bülbülün
Bağrındaki kızıltı ile süslemiş gelinliği
Yine de erişemeyeceğini anlayınca sana güzelliği
Çaresizliğiydi, karşında boynu bükük çiçekler açan nazlı gülün kederi
Bakışlarının değdiği her nesneyi kıskanmaktı
Güzelliğinin farkında olmanın bedeli
Sen kapattığında gözlerini uyku saati gelir çocukların
Sokak lambaları yanar,
Perdeler çekilir,
Sessizleşir sokaklar
Gün doğumu güneşe, gözlerin kadar yakışmaz
Toplansa tüm kelimeler, cümleler ehlinin elinde
Yine de senin kadar güzel bir şiir yazılmaz.
Orçun Fırat UYGUROĞLU
Hayalimde yazdığım dizelerle ettiğim muhabbet
Karşılaştığında gözlerimle suskun
Zapt edilmiş gürültülü bir akşamdan kalma sükunet
Sadece rüyalarımda dalabildiğin uykun
Açılmış gözlerime değen, karanlık örtülü binlerce musibet
Kenetlenmiş ellerime, doladığın ruhun
Perilerin haczettiği ilhamlı dizelerin
Yüreğinde gizlenmiş esaret
Yokluğundan saklanmış rutubetli akşamlarında yağmurun
Avuçlarına değdiği yerden
Gökyüzüne uğurlanan on binlerce şikayet
İlk katına çarpıp üzerime düşen
Yıldızlarla süslenmiş, parlak, gülümseyen ve yalancı bir merhamet
Kollarında vuku bulmuş, firari ruhumun
Islak toprağa fırlattığı bedenimden
Artakalmış faili meçhul bir cinayet
Gökyüzünde güneşin,
Gözlerinin yansıması olduğuna dair sayısız rivayet
Günahkar ruhunu göremez diye korkup da
Cehennem çukurunun en derinine kendini hapseden cennet
Ufuk çizgisine yazmış adını
İki dizenin arasına sıkışmış
Kısık gözlerle bakan binlerce şairin
Kaleminden sızan mürekkep
Bulut açmış yolunu ilerleyen bakışlarının
Çarpışınca damlalarla dünyaya düşmüş
Parlaklığını yitirmiş birkaç masum renk
Yokluğunun hayal kırığıyla kesilmiş sayısız bilek
Ve geriye kalmış yalnızca
Göz kenarından dudağa giden yolda bekleyen
Tuz birikintileri ile yontulmuş,
Hareketsiz, kanayan bir yürek...
Orçun Fırat UYGUROĞLU
